I rzekł Pan do Mojżesza: Weź sobie wonności: pachnącej żywicy i goździków, i galbanu wonnego, i czystego kadzidła, w równych ilościach.

W czasach Mojżesza podczas wędrówki ludu izraelskiego przez pustynię, zgodnie z Bożym zarządzeniem każdego wieczoru i poranka miało być dla Boga spalane kadzidło na ołtarzu kadzidlanym (2. Mojż. 30,6-8).

Przynoszona przez Aarona i jego synów ofiara z kadzidła pokazuje nam, jak dzięki dokonanemu przez Pana Jezusa dziełu na Golgocie wierzący mogą teraz cieszyć się tą relacją, jaką mają z Ojcem. Kadzidło bowiem mówi nam o doskonałości Pana Jezusa oraz nieporównywalnej z niczym miłej wonności dla Boga, która nieprzerwanie wznosiła się z Jego życia. A wzniosłość i wielkość Pana pozwala Mu wstawiać się w niebie za świętymi, co przypomina nam o naszym stanowisku przed Bogiem (Rzym. 8,34).

Bóg nie podał Mojżeszowi, ile miało być poszczególnych wonności na kadzidło. To z kolei wskazuje na to, że jako ludzie nie jesteśmy w stanie zmierzyć wspaniałości Bożego Syna, lecz może tego dokonać sam Bóg, który jedynie zna i potrafi docenić, jak cennym On jest (Ew. Mat. 11,27).

Czytamy jednak, że wonności do sporządzenia kadzidła miały być w równych ilościach. W życiu Pana Jezusa nie było żadnej cechy, która by przeważała nad inną. Czy weźmiemy pod uwagę łaskę i prawdę, dobroć, sprawiedliwość, łagodność, czy nawet Jego święty gniew, wszystko to było ze sobą w doskonałej, nie posiadającej żadnych niedociągnięć równowadze i harmonii.

Pełnię miłej wonności kadzidło wydawało wtedy, gdy zostało starte na proszek i położone na rozżarzonych węglach, wziętych z ołtarza całopaleń. Jakich strasznych cierpień doznał Pan Jezus ze strony ludzi, a następnie ze strony świętego Boga, kiedy w trzech godzinach ciemności na krzyżu wycierpiał sąd i umarł jako prawdziwy człowiek! Właśnie w tych cierpieniach, które Bóg na Niego włożył, szczególnie widzimy Jego wspaniałość.