Oto nadchodzi godzina, owszem już nadeszła, że się rozproszycie, każdy do swoich, i mnie samego zostawicie; lecz nie jestem sam, bo Ojciec jest ze mną. To powiedziałem wam, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat.

Gdy nadszedł czas Jego śmierci, Pan Jezus musiał powiedzieć swoim uczniom, że nie mogą teraz Mu towarzyszyć. Piotr zaprotestował energicznie: oświadczył, że gotów jest oddać za Niego swoje życie! Ale Pan znał Piotra dokładnie, daleko lepiej niż on siebie sam. Zapowiedział też, jak zachowa się Piotr, gdy wejdzie na dziedziniec pałacu arcykapłana: trzykrotnie się Go zaprze (rozdz. 13,38).

Co zrobili inni uczniowie w czasie pojmania i ukrzyżowania Jezusa? Czy byli silniejsi od Piotra? Nie, pouciekali i zostawili swego Pana samego.

Pan zna wszystko najlepiej, nic nie może Go zaskoczyć. Dlatego nie jest niczym rozczarowany. Niemoc, trwoga i brak należnej lojalności ze strony uczniów dotykała go do głębi serca, ale mimo to przed niczym się nie cofnął; znalazł wzmocnienie w społeczności z niebiańskim Ojcem.

Imponujące jest to, co powiedział swoim uczniom na zakończenie. Czy ktoś oprócz Niego wypowiedziałby te słowa w takich okolicznościach: „To wam powiedziałem, abyście we mnie pokój mieli”? Czy ktoś inny mógłby dać uczniom taką zachętę w obliczu czekającej ich przyszłości: „Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie...”?

Nie wiadomo, czy bardziej podziwiać Boski autorytet tych słów, czy przejawiającą się w nich niezrównaną Bożą łaskę. Ten, który tak o nas myśli, zwyciężył świat przez swoje zmartwychwstanie i wniebowstąpienie. Przez wiarę w Pana Jezusa, Syna Bożego, my także zwyciężamy świat (1. Jana 5,5).