Mowa o krzyżu jest głupstwem dla tych, którzy giną, natomiast dla nas, którzy dostępujemy zbawienia, jest mocą Bożą.
1.List do Koryntian 1,18

Mowa o krzyżu jest słowem Ewangelii, Bożym przesłaniem do ludzi: „Pojednajcie się z Bogiem. On tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił” (2. Kor. 5,20-21). To proste przesłanie o ukrzyżowanym „Zbawicielu świata”, który umarł za winę grzeszników, odkąd tylko zaczęło być głoszone, podzieliło ludzkość na dwie grupy.

Są tacy, dla których mowa o krzyżu to niewarte uwagi głupstwo. Odrzucają oni ofertę miłości Boga, który wydał swego własnego Syna na śmierć na krzyżu, aby wina wierzących mogła być przebaczona. Stwierdzają, że jest głupotą poniżać się przed Bogiem i zaakceptować fakt, że samemu nie można sobie poradzić z własnymi przewinieniami i że do tego konieczny jest Zbawiciel. To, że jedynie droga krew Chrystusa, która popłynęła na krzyżu, może ich obmyć z wszelkiego grzechu i że śmierć Baranka Bożego, ofiary bez skazy, musi być przyjęta z wiarą, jako niezbędnej dla nich, nie ma dla takich ludzi żadnego znaczenia. Ludzie z takim nastawieniem będą na wieczność zgubieni. Ponieważ czas potępienia jeszcze nie nadszedł, to postępują oni zgodnie z tym, co mówi Słowo Boże: „Lekceważysz bogactwo Jego (Bożej) dobroci i cierpliwości, i pobłażliwości, nie zważając na to, że dobroć Boża do upamiętania cię prowadzi? Ty jednak przez zatwardziałość swoją i nieskruszone serce gromadzisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga, który odda każdemu według uczynków jego”.

Inna grupa doświadczyła zbawiennej mocy Bożej w tej samej „mowie o krzyżu”. Ci ludzie z wdzięcznością przyjęli ofiarę Jezusa Chrystusa, jako jedyną możliwość wybawienia ich od nadchodzącego sądu Bożego. Uwierzyli ewangelii, wyznali swoje grzechy Bogu i będąc „narodzeni na nowo”, znaleźli pokój z Bogiem. Teraz, jako dzieci Boże, żyją z niezachwianą pewnością, że nigdy już nie będą potępieni, a ich wiecznym przeznaczeniem, gdy skończy się ziemskie życie, jest chwała niebios!