Bo jeśli ktoś jest słuchaczem Słowa, a nie wykonawcą, to podobny jest do człowieka, który w zwierciadle przygląda się swemu naturalnemu obliczu; bo przypatrzył się sobie i odszedł, i zaraz zapomniał, jakim jest.

Pewna przywódczyni afrykańskiego plemienia spojrzała pierwszy raz w swoim życiu w lustro. To, co tam zobaczyła, tak ją rozgniewało, że chwyciła zwierciadło i rozbiła je w drobny mak. Nie mogła pogodzić się z tym, że tak okropnie wygląda.

W powyższych wersetach Słowo Boże porównane jest do zwierciadła, które odsłania nasz wygląd, pokazuje, kim naprawdę jesteśmy. Nie przedstawia jednak zewnętrznego wyglądu, lecz nasze wnętrze i najgłębsze zakamarki serca. Czytając Biblię, dowiadujemy się, jak patrzy na nas Bóg. Być może mamy wysokie mniemanie o sobie, być może utwierdzają nas w tym komplementy innych ludzi. Dlatego jesteśmy przerażeni, gdy po raz pierwszy uświadomimy sobie, jak postrzega nas Bóg: „Bo i my byliśmy niegdyś nierozumni, niesforni, błądzący, ­poddani pożądliwości i rozmaitym rozkoszom, żyjący w złości i zazdrości, znienawidzeni i nienawidzący siebie nawzajem” (Tytusa 3,3).

Jak zareagujemy? Czy umiemy zaakceptować to, że Bóg mówi prawdę, gdy nazywa nas grzesznikami? Biblia nie uwypukla tylko naszego godnego pożałowania stanu, lecz pokazuje również coś zadziwiającego: Bóg nie gardzi nami z powodu grzechu! On pragnie, abyśmy stali się miłymi dla Niego i chce podarować nam swój pokój, ratunek i sprawiedliwość, płynące z wiary w Pana Jezusa Chrystusa.

Spojrzenie w biblijne „lustro” przeraża nas. Jednak nie powinniśmy zatrzymać się na tym etapie. Powiedzmy „tak” Bożej ofercie, powiedzmy „tak” osobie Pana Jezusa! „I rzekł im Jezus: Czy wierzycie, że mogę to uczynić? Rzekli mu: Tak jest Panie!” (Ew. Mateusza 9,28).