Rzekł jeszcze Pan: Napatrzyłem się na niedolę ludu mojego w Egipcie i słyszałem krzyk ich z powodu naganiaczy jego; znam cierpienia jego.

Bardzo pocieszające jest to, w jaki sposób Bóg zaopiekował się swoim ludem, gdy znajdował się on w niewoli egipskiej. Oto kilka spostrzeżeń na ten temat.

Widziałem. Oznacza to cierpienia, które są widzialne i mogą zostać dostrzeżone przez innych, jak np. choroba. Bóg widział niedolę swego ludu.

Słyszałem. Istnieje cierpienie nie tylko widzialne, lecz także smutki, troski, doświadczenia czy próby, o których być może rozmawiamy jedynie z naszym najlepszym przyjacielem. Ale wszystkie te problemy, całą naszą niedolę, możemy przynosić Bogu jako szczery krzyk, wychodzący z głębi serca. A Pan odpowiada na to: „Słyszałem twój krzyk”.

Znam. Są też takie cierpienia, których nie można w żaden sposób wyrazić. Czasem, gdy chcemy się modlić, z naszej piersi wydobywa się jedynie westchnienie. Bóg widzi to, co jest widzialne, słyszy, co można usłyszeć, ale On zna także to głębokie, niewypowiedziane cierpienie – On i nikt inny. Duch święty mieszkający w wierzących przynosi ich najgłębsze odczucia, niewysłowione westchnienia przed oblicze Boże (Rzym. 8,26-27). Czyż ta świadomość, że Bóg, nasz Ojciec, widzi, słyszy i zna, nie jest dla nas pocieszająca?

W kolejnym wierszu czytamy: „Zstąpiłem przeto, by go wyrwać z mocy Egiptu…”. Pan nie tylko widzi, słyszy i zna, ale też działa ku wybawieniu tych, którzy są Jego własnością.

Wszystkie rzeczy – nawet te bolesne – współdziałają ku dobremu (Rzym. 8,28). Ta obietnica jest widoczna także i w rozważanym dzisiaj wersecie. Ci, którzy miłują Boga i należą do Jego ludu, już wielokrotnie tego doświadczyli.