I przynosili do niego dzieci, aby się ich dotknął, ale uczniowie gromili ich. Gdy Jezus to spostrzegł, oburzył się i rzekł do nich: Pozwólcie dziatkom przychodzić do mnie i nie zabraniajcie im, albowiem takich jest Królestwo Boże. I brał je w ramiona, błogosławił, kładąc na nie ręce.

W poczekalni dla podróżnych na lotnisku znajdowało się pewne małżeństwo z małym dzieckiem, które wzbudziło zainteresowanie obecnych tam pasażerów. Gdy ktoś spoglądał na to dziecko – nieważne, czy była to osoba starsza czy młodsza, radosna czy smutna, mężczyzna czy kobieta – ono zawsze odpowiadało uśmiechem i tym samym wprowadzało radosną atmosferę w poczekalni. To było naprawdę czarujące.

Kiedy obserwowałem to uśmiechające się dziecko, pomyślałem o tym, jak bardzo Bóg nas miłuje. On pragnie, abyśmy mieli z nim ciągły, bezpośredni kontakt. Właśnie to sprawia Bogu wielką radość, dlatego też my, ludzie, powinniśmy także czerpać radość ze społeczności z Nim.

Świadomość, że Bóg nas miłuje, należy do podstaw naszej chrześcijańskiej wiary, stąd też nie powinniśmy wyobrażać sobie tej miłości jako czegoś abstrakcyjnego lub nieokreślonego. Ta Boża miłość jest skierowana do każdego osobiście. Bóg nie kocha ogólnie wszystkich ludzi, ale miłuje indywidualnie każdego, pojedynczego człowieka.

Grzech spowodował, że nie mogliśmy dostrzec Bożej miłości, dlatego Bóg uczynił dla nas jeszcze coś wspanialszego, a mianowicie posłał swego Syna na ten świat. Kiedy spojrzymy na Niego, to wówczas poznamy, jak miłość Boża zatriumfowała i wciąż triumfuje nad wszelką niemoralnością i nienawiścią.

Pan Jezus Chrystus, Bóg-Syn, stał się człowiekiem. On się uniżył, aby nas wykupić dla siebie. I uczynił jeszcze więcej: oddał za nas swoje życie. Na krzyżu Golgoty dokonał On przebłagania, aby każdy zgubiony grzesznik mógł znaleźć w Nim drogę zbawienia. Dzisiaj każdy człowiek może przez dzieło Pana Jezusa zobaczyć miłość Bożą oraz zakosztować jej – i to wiecznie.