Wtedy Mefiboszet odpowiedział królowi: Niechby i wszystko zabrał, skoro tylko mój pan, król, szczęśliwie powraca do swojego domu.

Opisany w Biblii Mefiboszet pochodził ze zniesławionego rodu – był wnukiem króla Saula, prześladowcy Dawida. Na domiar złego był dotknięty głębokim kalectwem. Gdy Dawid oficjalnie został królem, okazał Mefiboszetowi swą szczególną łaskę. Odtąd człowiek ten zawsze miał swoje miejsce przy stole króla i posiadał prawo, by mieszkać w jego pałacu. Po pewnym czasie, gdy upokorzony Dawid musiał uciekać przed swoim synem Absalomem, Mefiboszet chętnie poszedłby ze swoim dobroczyńcą, gdyby jego kalectwo nie stało na przeszkodzie. Syba, jego przewrotny sługa, oczernił go wobec króla Dawida, mówiąc, że ten sympatyzuje z jego przeciwnikami. W rzeczywistości Mefiboszet ubolewał nad losem swego umiłowanego króla oraz upokarzającym nieszczęściem, jakie go spotkało. Gdy Dawid wreszcie powrócił, rozpoznał miłość Mefiboszeta, który na dowód szczerości swoich uczuć zrezygnował bez chwili namysłu z wszelkich roszczeń do swojej posiadłości. Tym, co go zajmowało, był wyłącznie powrót jego umiłowanego pana.

Czy nie jest tak ze wszystkimi, którzy przeżyli wielką łaskę i miłość Pana Jezusa oraz znaleźli w Nim wszystko, wszelkie podstawy swojego wiecznego szczęścia? Czy w dowód szczerości nie powinni zrezygnować z oferty tego świata, cieszyć się tylko Nim i służyć wyłącznie Jemu? Pod Jego nieobecność powinni z tęsknotą wyczekiwać Jego powrotu, gdyż teraz i On jest wciąż jeszcze tym odrzuconym, którego w tym świecie się nie chce. Lecz zgodnie ze swoją obietnicą Pan Jezus przyjdzie już wkrótce! Uczyni to najpierw po to, aby zabrać do chwały tych, którzy jako ułaskawieni stali się Jego drogo nabytą własnością. W domu Ojca ich udziałem będzie wieczna, niczym niezmącona radość. Będą tam, gdzie panują prawdziwy wieczny odpoczynek, szczęście i pokój.

Czy nie chciałbyś być kiedyś tam u Niego? Jeszcze dzisiaj przyjdź do Niego, zanim będzie za późno!