Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił...? Czemuś tak daleki od wybawienia mego, od słów krzyku mojego?

Ja jestem dobry pasterz. Dobry pasterz życie swoje kładzie za owce (…). Ja jestem dobry pasterz i znam swoje owce, i moje mnie znają.

Psalmy 22, 23 i 24 tworzą wspaniałą trylogię. Mówią kolejno o dobrym Pasterzu, o wielkim Pasterzu oraz o Arcypasterzu. Dzisiaj przyjrzymy się Psalmowi 22, w którym czytamy o dobrym Pasterzu – gotowym, by cierpieć i umrzeć za swoje owce. Psalm rozpoczyna się rozdzierającym serce wołaniem: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?”. Słowa te wyszły z ust Zbawiciela wiszącego na krzyżu, do którego przybili go niegodziwi ludzie. Usiedli oni pod krzyżem i przyglądali się Panu z satysfakcją, a w swoich zepsutych sercach szydzili z Niego, nie widząc w Nim żadnego piękna.

Po tym, gdy dali upust swojej nienawiści do Pana Jezusa, miejsce Jego męki spowiła gęsta ciemność. Jezus został sam na sam ze swoim Bogiem, któremu zadał to pełne boleści pytanie: „Czemuś mnie opuścił?”. Wtedy, gdy najbardziej potrzebował Bożej obecności, nie otrzymał od Niego żadnej odpowiedzi. Został posłany, by zgładzić grzech przez przelanie na krzyżu swojej niewinnej krwi. Pod koniec tych trzech godzin ciemności Jezus ponownie zawołał donośnym głosem: „Wykonało się!” (Ew. Jana 19,30).

Również w 10 rozdziale Ewangelii Jana widzimy dobrego Pasterza, który nie myślał o sobie samym, lecz o owcach, które dał Mu Ojciec (w. 29). On wiedział, że owce nie mają żadnych szans z wrogiem, dla którego ich życie jest nic niewarte. Niemniej dla Pana owce miały wielką wartość i był gotów znieść dla nich niewypowiedziane cierpienia, ból, a nawet śmierć. Te najskrytsze uczucia dobrego Pasterza towarzyszące Mu przed Jego śmiercią opisane są w Psalmie 22, natomiast Ewangelia Jana opisuje, jak cenni jesteśmy w oczach Ojca. Nikt nie może wyrządzić nam krzywdy ani wyrwać nas z mocnej ręki Ojca. Jesteśmy bezpieczni po całą wieczność, jednak za jak wysoką cenę – za cenę kosztownej krwi Jezusa Chrystusa!