A gdy postąpił [Jezus] nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, oraz brata jego, Jana, którzy byli w łodzi i naprawiali sieci. I zaraz powołał ich, a oni, pozostawiwszy ojca swego, Zebedeusza z najemnikami w łodzi, poszli za Nim.
Ewangelia Marka 1,19-20

„Pójść za Nim” - mając taki cel, nasze życie będzie miało sens i przejdziemy przez nie z radością. To naprawdę wystarczy, aby każdego człowieka uczynić szczęśliwym.

Ale co to właściwie znaczy pójść za Nim? Najprościej mówiąc, oznacza to, że Jezus Chrystus idzie przed nami, a my idziemy za Nim. To On nas powołuje, tak, jak kiedyś uczynił to z Jakubem i Janem, o czym czytamy w dzisiejszym wersecie. Pragnienie pójścia za Panem Jezusem może pociągać za sobą konieczność pozostawienia czegoś w naszym życiu, np. dotychczasowych znajomości lub innych rzeczy. Widzimy to na przykładzie Jakuba i Jana, którzy opuścili swojego ojca Zebedeusza i jego najemników. Powołał ich bowiem Ktoś większy. Jeśli mieli pójść za głosem Pana Jezusa, to musieli iść teraz. Jakub i Jan podjęli właściwą decyzję - poszli za Nim.

Było jasne, że od tej pory to Pan będzie kierował ich życiem. On stał się teraz ich Mistrzem, a oni Jego uczniami, którzy idą za Nim. Od teraz obowiązywała ich wola Pana, a nie ich własne plany, gdyż to On złączył się z nimi. Tak długo, jak szli za Panem Jezusem tym samym tempem, znajdowali się na tej samej drodze, co On. Nie mogli przecież pozwolić sobie iść wolniej lub szybciej albo, co gorsza, całkiem inną drogą, gdyż straciliby Go całkiem z oczu.

Oparciem dla każdego ucznia jest to, że ma on swojego Pana, któremu powierza kierownictwo w swoim życiu. Od swego Pana uczeń może się uczyć, idąc za Nim i służąc Mu. Dlatego i my każdego dnia pamiętajmy, aby „pójść za Nim”.