I wejrzał Bóg na Izraelitów: Bóg ujął się za nimi.
2. Księga Mojżeszowa 2,25

Po Abrahamie wybrany lud Boży spędził długi czas w niewoli egipskiej. Takie koleje losu Izraela zostały również zapowiedziane przez Boga patriarsze Abrahamowi. Bóg oznajmił mu także, że wina mieszkańców ziemi obiecanej, Kanaanu, najpierw musiała się dopełnić, zanim jego potomkowie będą mogli ją wziąć w posiadanie (1. Mojż. 15,13 i 16). Najwyraźniej w tym czasie zawarty był również czas czterdziestoletniej wędrówki Izraela przez pustynię, jakkolwiek 38 lat było spowodowane niewiarą ludu (5. Mojż. 2,14). Teraz jednak nadszedł moment, że czas się wypełnił. Bóg wspomniał na niedolę i krzyk ludu swego i ujął się za nimi. Uprzednio Mojżesz przyszedł ze swoją domniemaną pomocą o 40 lat za wcześnie (2. Mojż. 2,11-15). W Dziejach Apostolskich 7, 25 Szczepan mówi tak o tym fakcie: "Sądził zaś, że bracia zrozumieją, iż Bóg przez jego ręce daje im wybawienie." Jednak odpowiednio później, to znaczy dopiero teraz, gdy Bóg go już odpowiednio przygotował, posłał Mojżesza, aby wybawić z niewoli udręczony naród. W następstwie tego mimo ustawicznego zaciekłego oporu, żadne działanie przeciwników nie było w stanie osiągnąć czegokolwiek przeciwko dziełom mocy Bożej.

Dla nas wierzących obecnego czasu ten świat przedstawia także obcą ziemię, pustynię. Podobnie zostaliśmy uwolnieni z niewoli szatana, lecz nasza droga ku "ziemi obiecanej" również prowadzi przez ciężką, pełną pokus i prób wiary pustynię! Ale czyż przed nami nie leży o wiele wspanialszy cel niż ten, który był przed Izraelitami? To prawda, że wielu spośród dzieci Bożych kroczy niezwykle trudnymi drogami. Ileż to "łez smutku" już popłynęło, jak wielu zaniosło gorliwe błagania do Niego! Czyż nie jest On tym samym łaskawym Bogiem co niegdyś? Tak, Jego dobroć i niezgłębiona mądrość trwają na wieki. (Izaj. 40, 28). W wytrwaniu wierzący doznaje najszczerszego Bożego współczucia i wszelkich dowodów Jego miłosierdzia!