Odpowiadając Jezus, rzekł mu (Nikodemowi): Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego.

Owego nauczyciela w Izraelu o imieniu Nikodem można by było przyrównać w dzisiejszych czasach do wybitnego teologa. Nikodem wiele już słyszał o Jezusie i był zafascynowany cudami, które On czynił.

„Wiemy, że przyszedłeś od Boga jako nauczyciel; nikt bowiem takich cudów czynić by nie mógł, jakie Ty czynisz, jeśliby Bóg z nim nie był” (Jana 3,2) – takie wypowiedział słowa, po tym co usłyszał i zobaczył. I miał w tym całkowitą rację.

Cuda, które Pan Jezus czynił były „znakami”, którymi potwierdzał, że został posłany przez Boga. Nikodem pragnął również czegoś się nauczyć od Mesjasza. Jednak to, czego każdy człowiek potrzebuje, i czego również Nikodem potrzebował, to nie było ulepszenie własnej religijności, lecz głęboko idąca przemiana. Właśnie tego punktu dotknął Pan Jezus, kiedy Nikodem w nocy przyszedł do Niego i pragnął z Nim porozmawiać.

„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego”. Tego Nikodem nie potrafił zrozumieć. Dlatego Pan uzupełnił: „Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha, duchem jest” (Ew. Jana 3,3.6). Nowe narodzenie jest duchowym procesem, w następstwie którego powstaje nowe, duchowe życie. Ono sprawia nowe myślenie i działanie, życie w zgodności z Bogiem – czyli przemianę, która z Bożej mocy zachodzi we wnętrzu i objawia się na zewnątrz.

Minęły trzy lata, i po tym czasie objawiło się nowe narodzenie w życiu Nikodema. Razem z Józefem z Arymatei pochował on ciało Pana Jezusa. Zrozumiał słowa Jezusa wypowiedziane w ową noc i stał się Jego uczniem.