Bojaźń Pana jest szkołą mądrości, a pokora poprzedza chwałę.
Przypowieści Salomona 15,33

PRAWDZIWA POKORA

Charakterystyczną cechą ludzi, którzy dali wielki przykład innym, jak należy poświęcić się Bogu, jest prawdziwa pokora. Jednym z nich był Dawid. Ze skromnej pracy Bóg podniósł go do godności króla. Zawarł przymierze z Dawidem i jego domem. To oznaczało największe uhonorowanie, a Dawid zdawał sobie z tego zaszczytu sprawę.
Prorok Natan przekazał Dawidowi to Boże błogosławieństwo. A jak zachował się król? Oto tak: "Poszedł król Dawid i usiadł przed Panem, i rzekł: Kim ja jestem, Panie Boże, a czym jest mój dom, że doprowadziłeś mnie aż dotąd? Ale mało to jeszcze było w twoich oczach, Panie Boże, gdyż rozciągnąłeś na dom twojego sługi obietnice twoje na daleką przyszłość i dałeś mi oglądać przyszłe pokolenie ludzkie, Panie Boże" (2. Księga Samuela 7,18-19).
Serce człowieka w jego upadłej naturze ma nieodparte skłonności do dumy i zdobywania władzy. Prawdziwa pokora natomiast wykorzystuje uznanie i dar od Boga, aby uwielbić Go jako dawcę i być dla innych błogosławieństwem. Bóg daje ludziom dary nie po to, żeby się nimi szczycili. Bóg użycza ich, by służyły Jemu i Panu Jezusowi. Są używane we właściwy sposób, jeśli wyczuwa się za nimi prawdziwą pokorę.
Może nie jesteśmy powołani do wybitnej służby i nie możemy porównywać się z królem Dawidem, ale każdy z nas jest powołany, by z pokorą służyć Panu oraz innym.